Ο Έλληνας εργάτης και ο Ιωάννης Μεταξάς

Γράφει ο "Ίφιτος ο Ηλείος" του Πυρήνα Ηλείας

Μέχρι το 1936 όλοι γνωρίζουμε ότι τα Εργατικά Δικαιώματα στην Ελλάδα δίνονταν με το σταγονόμετρο (στο βωμό των μικροπολιτικών αντιθέσεων) ή απείχαν από τις αληθινές κοινωνικές ανάγκες. Τα αστικά κόμματα (από τη δικομματική εποχή Τρικούπη – Δηλιγιάννη) συνεχώς εξήγγελλαν φιλεργατικές θέσεις με ελάχιστα ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Η πίεση για τα Εργατικά Δικαιώματα στον 20ο αιώνα κορυφώθηκε τη δεκαετία του ’20 (με την πρωτοβουλία του μπολσεβίκικης εμπνεύσεως ΚΚΕ, που πόνταρε σε ένα φιλεργατικό λαϊκισμό χρησιμοποιώντας αντικαπιταλιστική ορολογία για μια Ελλάδα που ακόμη δεν είχε ενταχθεί στο δυτικοευρωπαϊκό καπιταλιστικό κόσμο). Αλλά τόσο η προλεταριοποίηση των προσφύγων του 1922 όσο και η εύκολη λύση των κυβερνήσεων για καταστολή των όποιων φιλεργατικών διεκδικήσεων (βλέπε απεργίες καπνεργατών ή σταφιδοπαραγωγών, συχνά με αιματηρές συνέπειες) οδηγούσαν σε απουσία λύσεων. Και αυτήν την απουσία εκμεταλλευόταν το ΚΚΕ, για να ψηφοθηρεί και να χρησιμοποιεί τους εργάτες ως πολιορκητικό κριό εναντίον της αστικής εξουσίας.

Μετά την 4η Αυγούστου 1936, όλα όμως άλλαξαν. Χωρίς να επιθυμεί λαϊκή – εκλογική αποδοχή, ο Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς (που απέρριπτε τον Κοινοβουλευτισμό ως αναποτελεσματικό και ως νόθο τέκνο του Δυτικού Αστικού Πολιτισμού, όπως φαίνεται από τα κείμενά του και τις πράξεις του) προχώρησε σε τολμηρές κινήσεις θωράκισης των δικαίων των εργαζομένων. Όλων αυτών που έδιναν ζωή στο Έθνος και τροφή στο Κράτος, το οποίο με τη σειρά του δε μπορούσε πλέον να τους αγνοεί.

Με μια σειρά γενναίων μέτρων και κινήσεων ο Ι. Μεταξάς (με τη συνεργασία πατριωτών στελεχών του Κράτους) τόλμησε να δώσει στον εργαζόμενο δικαιώματα χωρίς ανταλλάγματα. Η ίδρυση των Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ, ΤΕΒΕ και λοιπών ταμείων), η προστασία των γυναικών και των παιδιών στο χώρο εργασίας, η καθιέρωση του οκταώρου (πόσοι αγρότες και εργάτες δε δούλευαν ως τότε, από την Ανατολή ως τη Δύση του Ηλίου!), η περίθαλψη και η ίδρυση φιλεργατικών φορέων μετέτρεψαν τον Έλληνα εργάτη από παρία της Κοινωνίας σε αξιοπρεπή πολίτη.

Ακόμη και η 1η Μαΐου, η Εορτή που έτυχε εκμετάλλευσης από τη Σοβιετική Ένωση και αργότερα από όλους τους δορυφόρους της, που ωστόσο στην εξουσία αποδέχονταν μόνο την κομματική νομενκλατούρα και όχι εργάτες ή αγρότες, έγινε η ενωτική εορτή των εργαζομένων όλων των βαθμίδων. Των εργαζομένων που από κοινού αγωνίζονταν για μια καλύτερη κοινωνία για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Αυτήν την μεγάλη αλλαγή στην Κοινωνία της Ελλάδος δεν την «συγχώρησε» ποτέ η Ελληνική Αριστερά και οι γλοιώδεις παρατρεχάμενοί της, στον Ιωάννη Μεταξά. Αυτοί ήθελαν το ταξικό μίσος να κυριαρχεί στην εργασία και στην κοινωνία, θυσιάζοντας την έννοια της εθνικής προσφοράς και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Γι’ αυτό και αποσιώπησαν ή δυσφήμισαν το μέγιστο έργο της Περιόδου 1936 – 1941 για τον Έλληνα εργάτη, τον οποίο ονειρεύονται ως στρατιωτάκι στα μικροπολιτικά και καταχθόνια σχέδιά τους. Όλοι αυτοί που στο βωμό του Σοσιαλισμού και του Φιλεργατισμού δημιούργησαν το τέρας του Κομμουνιστικού Καπιταλισμού, όπου οι εκλεκτοί του Κόμματος ήλεγχαν ανθρώπους και μηχανές, για να εξασφαλίσουν ζωή χαρισάμενη στην πάσης φύσεως Κομμουνιστική Ηγεσία που άρμεγε λαούς και πολιτισμούς.