- «Χαλεπόν άρχεσθαι υπό χείρονος» -Δημόκριτος. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί, απ’ όλους εμάς που ζήσαμε στα παιδικά κι’ εφηβικά μας χρόνια και γνωρίσαμε την τότε ζηλευτή Αρχόντισσα του Μωριά, την αγαπημένη μας Πάτρα, ότι θα κατρακυλούσε κάποτε σ’ αυτό το έσχατο σημείο της πολιτικής αθλιότητας και καταισχύνης;
Αντί να κοσμεί τον Δημαρχιακό θώκο της πόλεως του Πατρέως ένας αξιοκράτης ευπατρίδης, Δήμαρχος ΟΛΩΝ των Πατρέων, για τον οποίο θα είμαστε υπερήφανοι και τον οποίο σύσσωμοι θα στηρίζαμε και θα βοηθούσαμε για να βρει η Πάτρα μας το χαμένο της μεγαλείο, εκτελεί χρέη «δημάρχου» στην πόλη του Αγίου Ανδρέου ένας άθεος μπολσεβίκος και θρασύτατος υμνητής του Γεωργιανού αρχισφαγέα «πατερούλη» Στάλιν.
Σφετεριζόμενος λοιπόν ο εν λόγω μπολσεβίκος την εξουσία που του έδωσε ο κατευθυνόμενος κομματικός όχλος της συνεργαζόμενης φαυλοκρατίας, όχι μόνον ασχημονεί προκλητικά κατά του Συντάγματος της Ελλάδος και κατά των νόμων του κράτους, αλλά μετέτρεψε το Δημαρχείο σε άντρο ασκήσεως σταλινικής προπαγάνδας.
Λόγω της ιστορικής «ευαισθησίας» που διακρίνει κάθε «αντικειμενικό» κομμουνιστή, ο εν λόγω επέστρεψε ως απαράδεκτο έγγραφο του υπουργείου Εσωτερικών με θέμα «Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ευρώπη για τους πολίτες, 2014-2020», γιατί, όπως ισχυρίζεται στη συνημμένη επιστολή του προς τον υπουργό, το έγγραφο αυτό είναι ντροπή, γιατί σε έναν από τους στόχους που διαλαμβάνονται σ’ αυτό, για την εξέταση των αιτίων των απολυταρχικών καθεστώτων και ειδικά του ναζισμού, σταλινισμού και των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, εξισώνεται ο φασισμός – ναζισμός με τον κομμουνισμό.
Αυτό προκάλεσε «ιερή αγανάκτηση» στο μπολσεβίκο «δήμαρχο» και παράλληλα του έδωσε την ευκαιρία, με την επιστολή αυτή να εκθειάσει τον επίγειο «παράδεισο» του αιμοσταγούς «πατερούλη» Στάλιν, όπου ως… γνωστόν δεν είχε καμία σχέση με ολοκληρωτικό καθεστώς, με σφαγές εκατομμυρίων, με Σιβηρίες, γκούλακ, «εξαφανίσεις» και ό,τι άλλο «φιλολαϊκό» διέθετε η δικτατορία του προλεταριάτου, που «μάντρωσε» τους λαούς της ΕΣΣΔ και τους μετάβαλε σε υποζύγια της κομμουνιστικής elit.
Από ανθρώπινα δικαιώματα βέβαια ούτε λόγος να γίνεται, γιατί ως.. γνωστόν οι σοβιετικοί πολίτες μπορούσαν ελεύθερα και ανεμπόδιστα να μπαινοβγαίνουν από τον «παράδεισο» όποτε ήθελαν και να ταξιδεύουν όπου ήθελαν, αρκεί να κατάφερναν να γλυτώσουν το «γάζωμα» πάνω στα συρματοπλέγματα. Αχάριστοι πολίτες!...
Παρά τα τόσα δικαιώματα που τους έδινε ο «πατερούλης» αυτοί ήθελαν να αποδράσουν απ’ το παραπέτασμα γιατί δεν άντεχαν τόση ελευθερία και τόση ευτυχία.
Όσο για την πείνα που «εξαλείφθηκε» επί Στάλιν, όπως ισχυρίζεται το ορφανό του, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε μαθητευόμενα ΚΝιτάκια, απεδείχθη ότι έχει… δίκιο, γιατί μετά την κατάρρευση του σταλινικού καθεστώτος, αναρίθμητοι σοβιετικοί πολίτες κάθε φύλου και κάθε φυλής ξεχύθηκαν «πατείς με πατώσε» στα κράτη της … πείνας, για να κάνουν… δίαιτα.
Για τα «καλά» του κομμουνισμού έχουν γραφτεί χιλιάδες τόμοι και μυριάδες άρθρων.
Θέλω όμως με την ευκαιρία αυτή που μου έδωσε το ορφανό του Στάλιν, να επισημάνω τα ακόλουθα, για κάθε ανιστόρητο της κατηγορίας του:
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, όταν συνέπιπταν τα συμφέροντά τους, άφηναν στην άκρη τις ιδεολογικές διαφορές τους και «συμμαχούσαν» για να διαμελίσουν από κοινού τη λεία τους (Σύμφωνο μη επιθέσεως Ρίμπεντροπ – Μολότοφ τον Αύγουστο του 1939, για μοίρασμα της Πολωνίας)
Σ’ αυτή την περίπτωση δεν «εξισώνεται» ο Σταλινισμός με το ναζισμό;
Και κάτι τελευταίο για να μη ξεχνιόμαστε:
Όσο ήταν σε ισχύ το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ οι ελληνόφωνοι κουκουέδες δεν παρότρυναν τους φαντάρους μας να μην πολεμήσουν τα φασιστικά στρατεύματα του Μουσολίνι;
Το ίδιο δεν έκαναν στους φαντάρους μας στη Μ. Ασία, γιατί τα είχε καλά ο «παππούς» Λένιν με τον τούρκο σφαγέα Μουσταφά Κεμάλ;
Γι’ αυτό και το 1924 οι δύο αυτοί δικτάτορες υπέγραψαν Σύμφωνο αδελφοσύνης μεταξύ τους.
Ο δε ελληνόφωνος αρχικουκουές, τον ίδιο χρόνο (1924) με άρθρο του στο «Ριζοσπάστη» διαδήλωσε τη χαρά και αγαλλίαση που αισθάνθηκαν αυτός και τα συντρόφια του για τη Μικρασιατική καταστροφή του Ελληνισμού, στην οποία συνέβαλε με όπλα και χρήματα προς τον σφαγέα Κεμάλ ο «παππούς» Λένιν.
Λυπούμαι που αναγκάστηκα ακόμη μια φορά ν’ ασχοληθώ με το ορφανό του Στάλιν, και τα καμώματά του.
Μιχαήλ Αρβανίτης.