Όσο κι αν προωθείται στον μέγιστο βαθμό από τους «νταβατζήδες» της
ενημέρωσης και όσο κι αν θέλει να παρουσιάζεται ως κάτι νέο και αμόλυντο
το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη φροντίζει με τις πράξεις του να δείχνει
το πραγματικό ποιόν του. Μπορεί φαινομενικά να είναι εναντίον
της «παλαιάς εξουσίας» και των «παλαιών κομμάτων», όμως οι διαρροές για
ολόκληρη λίστα «παλιών» πολιτικών στελεχών που θέλουν να ενταχθούν στο
Ποτάμι δίνονται από τον ίδιο και όχι από τις εφημερίδες. Όταν
«διαπραγματεύεσαι» με Ψαριανό, Φούντα, Μάρκου, Τατσόπουλο, Ποδηματά,
Δανέλη, Οικονόμου, Λυκούδη, τότε αποδέχεσαι και την «παλαιότητα» και την
«εξουσία» που τους αναλογεί.Μη σταματώντας εκεί ο Θεοδωράκης μιλώντας στο ραδιόφωνο έφτασε στο σημείο να αυτοπροταθεί ως κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ, ανάλογα με το ποιο από τα δύο κόμματα θα έρθει πρώτο! Δεν μπήκε καν στον κόπο μιας οποιασδήποτε ιδεολογικής αναφοράς, αλλά περιορίστηκε στην λογική του «μπαλαντέρ». Είναι γνωστό ότι ο Θεοδωράκης έχει ζητήσει συνάντηση τόσο με τον Σαμαρά όσο και με τον Τσίπρα και με δεδομένο ότι το Ποτάμι αποτελεί δημιούργημα των μεγαλοεκδοτών και μεγαλοεργολάβων, μετά τη συνεχιζόμενη κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και την εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ, αυτή η επιθυμία συνάντησης του Θεοδωράκη αποκαλύπτει προσανατολισμό σ’ ένα πολιτικό σύστημα των «διόμιση κομμάτων», όπως συνέβαινε παλαιότερα στην Γερμανία με τους Φιλελεύθερους του Γκένσερ: δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας και ένα μικρό, το οποίο συνεργάζεται με τον εκάστοτε νικητή βοηθώντας τον να αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Είναι γεγονός ότι το σύστημα δεν θα το χάλαγε να υπάρχει ένα τέτοιο σύστημα σε σχέση με τον «μεγάλο συνασπισμό» ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, γιατί ο «μεγάλος συνασπισμός» δεν έχει εναλλακτική λύση (στο βάθος ξεπροβάλλει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), ενώ το σύστημα των «δύομιση κομμάτων» προσφέρει δύο λύσεις, τη μια εναλλακτική στην άλλη. Συν τοις άλλοις, με το Ποτάμι ως «μπαλαντέρ» το σύστημα θα μπορεί να ελέγχει ακόμη καλύτερα και ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Όλα αυτά, φυσικά, είναι σχέδια επί χάρτου. Η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία και σε συνθήκες κρίσης και αποσύνθεσης των καθεστωτικών πολιτικών κομμάτων είναι ακόμη πιο δύσκολο να γίνει. Το Ποτάμι δεν δείχνει να μπορεί να αποκτήσει συνοχή πολιτικού φορέα που να μπορεί να έχει μέλλον, αλλά μοιάζει με μόρφωμα περιορισμένης χρήσης. Ο ίδιος ο δημιουργός του είναι ένας γραφικός παρουσιαστής παρακμιακών τηλεοπτικών εκπομπών, γέννημα-θρέμμα του δημοσιογραφικού «λάιφ-στάιλ», ο οποίος στερείται έστω και στοιχειωδών ικανοτήτων στην άσκηση πολιτικής.
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα πίσω απ’ αυτόν, καθώς ο ορισμός «πουθενάδες» ισχύει επακριβώς για τα «στελέχη» του Ποταμιού. Η λογική, λοιπόν, λέει ότι βαδίζουμε προς την προοπτική του «μεγάλου συνασπισμού» ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Εκτός κι αν το ΠΑΣΟΚ καταφέρει να εισέλθει στη Βουλή και παίξει κι αυτόν τον ρόλο της «σφήνας» σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ποτάμι. Τότε, η ΝΔ θα αποτελεί την Αξιωματική Αντιπολίτευση και το σύστημα θα έχει αποφύγει την δυσάρεστη γι’ αυτό εμπειρία να έχει αυτήν την ιδιότητα η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Όπως και να έχει, και με δεδομένο ότι σήμερα στον χώρο της συστημικής πολιτικής όλα είναι ρευστά, ο φόβος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, η οποία θα βγει πολύ περισσότερο δυνατή από το αποτέλεσμα που θα βγάλουν οι κάλπες, είναι που καθορίζει τις κινήσεις των διαφόρων παραγόντων του καθεστώτος.
Γιώργος Μάστορας